Jajajajajaaaaaaaa!!!!!!

   MARIA EUGENIA

We hebben een dochter!!! Donderdag 19 september ben ik gebeld, of beter gezegd, heb ik gebeld. Daan en Hugo hadden studiedag en ik ben 's morgens met ze naar een museumpje geweest, even lekker een dagje met z'n drieën. Op de terugweg luister ik mijn voicemail af. De NAS. WAAAT? De NAS? Hildie had ingesproken, dat we wel wisten waarvoor ze belde en dat ze het later nog een keer zou proberen. Ik mocht ook zelf terugbellen. Tja. Daar rijd je dan op de snelweg met twee jongens in de auto. Ik heb ze verteld dat er iets heel spannends stond te gebeuren. Ze dachten nog even dat er ingebroken was, maar nee jongens: waarschijnlijk weten jullie zometeen dat jullie een broertje of zusje krijgen. 

We zijn doorgreden naar Eemnes, omdat we daar in de theetuin zouden lunchen. Op de eerste beste parkeerplaats ben ik gestopt en heb ik gebeld. Jullie krijgen een dochter, Maria Eugenia van bijna vier. Verder nog veel informatie.

Ik heb direct Guy gebeld natuurlijk. De jongens helemaal door het dolle. We hebben nog wel gelunched, maar we hebben er weinig van geproefd ;). Hugo heeft ons verhaal spontaan aan een vreemde, aardige vrouw verteld, zo vol was hij er van. 

Daarna snel naar huis, Guy opgepikt en een rondje langs omas's en opa. 

 En sinds dat moment stuiteren we, zijn we hyper, slapen we slecht, wetenn we niet waar we het zoeken moeten. Maar dat maakt niet, want we kunnen nu de hele wereld aan!! 

8 jaar

8 jaar geleden liepen we met een mannetje van bijna drie en een kinderwagen met baby naar de brievenbusom de aanvraag voor buitenlandse adoptie op de post te doen. We hebben het er niet lang over gehad. We zouden ons opgeven voor adoptie en gedurende de lange procedure definitief beslissen. Twijfel hebben we nooit gehad. Natuurlijk hoor je nare dingen over adoptie. Bij het fenomeen kun je vraagtekens zetten en voor ons als gezin is het ook een onzekere toekomst. Maar wij willen het. Een kind is nog steeds beter af bij een (buitenlands) gezin, dan in een kindertehuis. En wij willen een internationaal gezin. Als de vraag komt waarom wij voor adoptie kiezen, vind ik dat nog steeds moeilijk uit te leggen. Het is een gevoel, dat we gelukkig beiden hebben.

Natuurlijk is 8 jaar lang en veel mensen weten dat we ons in die tijd vaak hebben afgevraagd of we niet een keer moesten stoppen met de procedure. De verwachting was toen, 2005, dat we 3 jaar bezig zouden zijn. Dan hadden we in 2008 een kindje moeten hebben. Wat zijn we blij dat we toch doorgezet hebben. Die 8 jaar hebben echt net alleen in het teken van adoptie gestaan. Dat staat het nu wel even. Tot het voorstel, tot de reis. Maar dat mag ook. Deze week hebben we vrij. De muren van het kamertje zijn geschilderd. Een matrasje gekocht. Een actieboekje ligt altijd onder handbereik. We zijn ongeduldiger dan we ooit geweest zijn. En toch is het makkelijker. Het is het laatste stukje! Wat zijn we nieuwsgierig! Nog even en we gaan!

Morgen komt een adoptiestel aan op schiphol. Zij hebben een tweede kindjeuit Cochabamba geadopteerd. Hebben in het huis gezeten, waar wij ook terechtkomen. Wat leuk dat we dat speciale moment van de aankomst mee mogen beleven!

Verstuurd vanaf mijn iPad

Procedureperikelen

Eind april hoorden we dat we gematched waren. We zijn daarna naar Engeland op vakantie geweest en nu zijn we alweer een week of zes verder. De eerste maand zit er dus alweer op.
Twee weken geleden hebben we de open dag van de NAS bezocht, onder andere om kennis te maken met onze contactpersoon daar en om nog wat vragen te kunnen stellen. Het was een leuke middag, ook omdat we nog wat andere aspirantouders hebben gesproken.
Ook hoorden we daar dat we op z'n vroegst over drie maanden het echte voorstel kunnen verwachten en dat de lokale contactpersoon in Bolivia in september op vakantie is en we daarom op z'n vroegst in oktober afreizen.

Vandaag was er dan procedurenieuws, al was het niet het nieuws waar we op hoopten. De 'match' is in procedure bij de centrale autoriteit in Bolivia. En daar gisteren het voltallige administratieve personeel, de advocaat, de psycholoog en zo nog wat mensen, ontslagen. Dat betekent letterlijk dat de procedures stilliggen. Mmmm. Wat betekent dat voor ons?
Vanmorgen direct de NAS gemaild en vlanmiddag kregen we een duidelijke nieuwsbrief. De procedures zullen hier vertraging door oplopen. Hoeveel is niet bekend. Enhet lijkt er op dat ze alweer druk bezig zijn. Nieuw personeel te werven. Maar het zal op z'n minst een aantal weken duren voor alles weer gewoon functioneert.
Het is helemaal vervelend voor de stellen die nu in Bolivia zijn. Die dachten bijna naar huis te kunnen, maar dat is nu zeer onzeker geworden.
Wat het voor ons betekent is afhankelik van hoe lang de vertraging zal duren. We hebben enige speling, omdat we toch pas in oktober kunnen afreizen. Waarschijnlijk heeft het dus vooral invloed op het moment van het voorstel. Het lijkt er dus op dat we nog even geduld moeten hebben voor we weten welk kindje we krijgen.

Nieuws!

(geschreven op 17-04-2013)

De afgelopen weken was het wachten moeilijk en lastig. Berichten over gezochte ouders voor special need kinderen uit china, stappen we over of doen we het niet. Na zo'n lange wachttijd verlies je soms wel even je vertrouwen of het überhaupt nog gaat lukken. Wikken en wegen. Overstappen van land en daarmee ook van vergunninghouder kost energie en nog meer geld. Is niet erg, als het maar iets oplevert. Toch is er nog iets wat ons tegenhoudt. Bolivia, zonder er ooit geweest te zijn, hebben we inmiddels ons hart verpand aan dit land en vooral aan haar kinderen. Spaanse lessen hebben we gevolgd, over de geschiedenis gelezen, door reisgidsen gebladerd en boven landkaarten gehangen. We weten het allebei, we willen de procedure in Bolivia afronden, al is dit een redelijk onzeker kanaal qua wachttijden.

Dus voorzichtig kijkend naar China, ook maar een gesprek ingepland met de NAS voor aankomende vrijdag. Om onze gedachtenspinsels te delen, kijken waar we nog wat zelf kunnen doen ( wensen en grenzen aanpassen) en vooral ook om (hopelijk) weer even goed bevestigd te worden dat we onze hoop niet hoeven te verliezen.

Gisteren rij ik met twee collega's een rondje door Amsterdam om wat locaties te bezoeken. In de auto gaat de telefoon. De NAS. Het gesprek van aankomende vrijdag wordt gecancelled. Waarom?

"De rechter heeft jullie gematched!!!!!!" Huh, wat zeg je? Ik reageer een beetje koel, tja, in de auto met collega's, maar ik zit te shaken. Na al die onrust van afgelopen weken nu dit. Niet te bevatten.

Even het hele verhaal.

Ons dossier ligt in Cochabamba en is nu dus gematched aan een kindje aldaar. De rechter heeft akkoord gegeven op de match en nu gaat de procedure bij de centrale autoriteit. Hier kan nog maanden overheen gaan ( reken op 8 maanden), maar na deze procedure kunnen we het werkelijke voorstel verwachten. Het dossier van het kindje wordt ondertussen geactualiseerd. Daar moeten geen vreemde dingen uitkomen, want daarop kan het allemaal nog stuklopen. Maar de kans is groot dat het goed gaat. En daar gaan wij ook helemaal van uit.

Om het bizarre verhaal even compleet te maken, kregn wij gisteravond een kinddossier opgestuurd van een kindje uit China waarvoor ouders gezocht worden! Dus zo wacht je acht jaar en zo zijn er twee kinderen binnen een dag! Maar wij gaan voor Bolivia!

Dus de komende maanden wachten we rustig af wat er komen gaat en pakken we langzaam acties op ter voorbereiding van de grote reis en de komst van een nieuw gezinslid!!! Het wordt een spannend jaar!

Geen nieuws

Helaas. Maar ik zag dat ik al sinds oktober vorig jaar niets meer gepost heb, dus toch maar even een berichtje voor de trouwe meelezers (zijn die er??).
Ons dossier ligt inmiddels ruim 2,5 jaar in Bolivia. De verwachte wachttijd is nog steeds tussen de 1 en 3 jaar. Dat biedt hoop, zou je zeggen... Maar toch verliezen we wel eens.
Het is zo frustrerend, dat je niet weet wat er met je dossier gebeurt. Ligt die stil op een vergeten stapel te wachten op Sint Juttemis, of heeft iemand hem onder de arm om een match te maken, of is die zelfs al gemaakt en wordt er een procedure gevolgd.
Lichtpuntje is dat er een stel net terug is uit Bolivia met kind of kinderen, een ander stel heeft een polsing gehad en de NAS zegt dat er voorstellen aan zitten te komen..... Hoeveel, wanneer, voor wie etc is onbekend.

Na alle ek en tour-pools, nu een andere: krijgen wij een voorstel voor het einde van 2012???

Prikken en het goede doel

Twee witte bekkies. Twee weken geleden de NAS gesproken en in tegenstelling tot wat wij altijd hebben gedacht, kan het best zijn dat we snel na het telefoontje af moeten reizen. Korte uitleg. De rechter, in ons geval in het district Trinidad, maakt een ouder-kind-match. Deze match moet nog een procedure door voor dit leidt tot een officieel voorstel. Wij hebben altijd gedacht dat we voor deze procedure al wel te horen krijgen, dat er een match met ons in procedure gaat. Dan weet je dus dat je na een paar maanden het voorstel kunt verwachten. Nu blijkt, dat je alleen zo vroeg dat te horen krijgt, als het betreffende kindje niet precies binnen je opgegeven grenzen past, bijvoorbeeld als de leeftijd anders is.

Ok, dat was even schakelen! Direct maar een uitgebreider actielijstje gemaakt waar we wekelijks iets van moeten kunnen afvinken. Een belangrijke daarbij zijn de vaccinaties. Daar zijn we dus maar direct mee gestart, vandaar die witte smoeltjes. Trinidad ligt afgelegen, in de bush, naast het moeras en we bezoeken ook nog het kindertehuis twee weken. Hetgeen betekent dat we bijna het gehele arcenaal aan vaccinaties dat de GGD in de aanbieding heeft, moeten hebben. Complicerende factor is dan ook nog, dat Daan net de oproep van de DTP/BMR-vaccinatie had gehad en die bijt met de prik tegen gele koorts. Arme jongen, hij moet dus in 4 weken tijd tot drie keer toe twee prikken tegelijk. Het is niet anders en deze stoere vent begrijpt dat!

Andere belangrijke actie is wat kleinere en grotere verbouwingen aan ons huis. Er moet ruimte komen en daarvoor moeten de wasmachine en de droger naar de schuur. Daarnaast stort ons dak bijna in (volgens Guy overdrijf ik) en moet het huis echt een keer geschilderd worden. De eerste offertes zijn inmiddels binnen.

Ook hebben we met beide juffen van de jongens gesproken. Die leven erg mee en hopen van harte dat de grote reis nog dit jaar zal plaatsvinden. In tegenstelling tot wat ik van anderen hoor, staat onze school gelukkig heel positief tegenover de grote reis en het feit dat de jongens een paar maanden school missen weegt niet op tegen alles wat ze zullen leren van die periode. Heel fijn. De juffen zullen als het zover is natuurlijk wel een pakket aan werkjes samenstellen, zodat de achterstand die ze oplopen zo minimaal mogelijk is. Top juffen!!!

En ondertussen merken we steeds meer dat de jongens van alles beginnen te begrijpen . Onder andere dat het niet voor niets is, dat sommige kindjes in Bolivia in kindertehuizen terechtkomen. Inmiddels hebben we een bakje waar de heitjes ingaan die ze voor karweitjes krijgen. Dat is het geld dat zij straks aan het kindertehuis kunnen geven.

En tijdens het spelen speelt Bolivia ook regelmatig een rol. Kijk maar naar bovenstaande Boliviaanse stroomcentrale die Daan gebouwd heeft van Kapla.

Wat rest ons aan acties voor de komende tijd? Ik noem er een paar:

- kamertje inrichten (leuk!!)

- verzekeringen en financiën regelen

- cadeautjes kopen voor mensen die ons in Bolivia zullen helpen (wie heeft er nog Delfts blauw goed liggen?)

- nadenken of we toch echt een ipad nodig hebben (ik denk het wel ;-))

- fotoboekjes van ons en onze omgeving maken voor ons nieuwe kindjes en ook voor de jongens

- koffers aanschaffen

- nadenken wat we met ons huis gaan doen in die periode

- opvang regelen voor konijn

- en nog heel veel meer!

Een update

En dan ben je toch zo weer een paar maanden verder. Ik krijg vaak de vraag hoe je dat lange wachten vol kunt houden. En eigenlijk is dat heel simpel; simpel door te wachten. Klinkt flauw, maar zo is het wel. Je kunt niet ruim zes jaar, want zo lang zitten we al in de procedure, 24 uur per dag met wachten bezig zijn. Er zijn andere dingen die je opslokken en dat is maar goed ook! En het scheelt natuurlijk enorm dat er al twee mannen rondlopen, daar zijn we ons helemaal van bewust.

Maar goed, neemt niet weg, dat hoe verder we komen, hoe lastiger het wachten wordt. Die laatste loodjes, he?

Wat valt er te melden over de adoptie. Op dit moment bevinden zich twee stellen in Trinidad om hun kindje sop te halen. Leuk om ze weer te kunnen volgen op internet. Nu liggen er nog drie stellen, waaronder wij dus, met hun dossier in Trinidad. Dat komt dus wel dichtbij.

In juni hadden we een Boliviareünie van de NAS, omdat Inez, de contactpersoon in Bolivia, over was. Leuk om haar gezien te en gesproken te hebben. En vooral weer heel leuk om al die Boliviaanse kindertjes te zien.

In de vakantie zijn we naar Frankrijk geweest. Niet al te lang omdat we zuinig willen zijn met vrije dagen. En daar hebben we een bijzondere adoptie-ontmoeting gehad. Op een heel rustige camping kwamen we in contact met een leuk stel, waarvan zij een geadopteerde is. We hebben een lange avond met ze gesproken en haar indrukwekkende verhaal aangehoord. Heel bijzonder!

En nu we het gevoel hebben, dat het toh wel echt dichterbij begint te komen, beginnen de voorberieidngen voor de reis ook al wat concreter te worden. Zo ben ik vanmorgen naar de GGD geweest om wat info in te winnen over noodzakelijke vaccinaties. Tja, we gaan echt de rimboe in, dus dat worden er heel wat. Te beginnen deze week met voor ons alle vier een gecombineerde hep A/hep B - vaccinatie.

Tot slot een paar plaatjes uit Frankrijk.